Στους βράχους βλέπουμε ανθρώπους μονάχους

Περπατώ αργά με ήρεμα και σταθερά βήματα 

Κοιτάζω γύρω μου περίεργα τα κύματα 

Τα βλέπω άγρια να πέφτουνε στους βράχους 

Σ' αυτούς που βλέπουμε συνήθως ανθρώπους μονάχους 

Ίσως η θάλασσα να θέλει να τους σπάσει 

Την μοναξιά των ανθρώπων μακριά να πετάξει 

Θυμάμαι ... και εγώ κάθομαι στα βράχια 

Και αρκετές φορές μιλώ με τα άστρα 

Θυμάμαι δάκρυα που πέφτουνε στο κύμα 

Και της ζωής μου ένιωθα να κόβετε το νήμα 

Στα βράχια που σβήνω της καρδιάς τον πόνο 

Εκεί που διαγράφω της ζωής τον κόπο 

Εκείνα τα βράχια αγαπώ 

Εκείνα που πάω σαν πονώ 

Αυτά που ανθρώπους μοναχούς φιλοξενούν 
και τους αγκαλιάζουν μαζί με την θάλασσα ήρεμα για να ζουν