Εδώ , είμαι ακόμη ρε ...

   Εδώ , είμαι ακόμη ρε ... Ναι , το ξέρω πως χάθηκα . Εξαφανίστηκα απ΄ όλους και απ΄ όλα . Κρύφτηκα , από  τον ίδιο μου τον εαυτό . Μα , το ΄χα ανάγκη , κατάλαβέ με ... Κοίτα ! Είμαι , ακόμη εδώ σου λέω ! Κλαίω , γελάω , πονάω , φωνάζω , πέφτω , σηκώνομαι και συνεχίζω ... Συνεχίζω , να υπάρχω και να προσπαθώ να μαζέψω κομμάτια . Να συγκεντρώσω όση δύναμη μου έχει απομείνει και να βγω και πάλι στην επιφάνεια . Να αποφυλακιστώ απ΄ τα δεσμά σου . Να περάσω την πύλη , να σηκώσω ψηλά το βλέμμα , να πάρω μια βαθιά ανάσα , να κοιτάξω για μια τελευταία φορά στο πίσω και στο τότε μου και να απομακρυνθώ . Να τρέξω με ταχύτητα φωτός , να φύγω , να χαθώ . Να χάνομαι και να φωνάζω καθώς θα σβήνω την μορφή μου αφήνοντας τα χνάρια από τα βήματά μου πώς δεν πουλιέμαι ρε ... Ναι , δεν πουλιέμαι !!! Γιατί , εγώ , έχω ψυχή ρε και καρδιά ... τ΄ ακούς ; Είχα ανάγκη να στο πω .

   Έχει περάσει τόσος καιρός κι όμως τα λόγια αυτά ηχούν ακόμη στ΄ αυτιά μου σαν να ΄μαι τώρα ΄δα στην γραμμή του τηλεφώνου και η μάνα σου στην άλλη ... " Πες μας τουλάχιστον , πόσο κοστίζουν τα πράγματά σου , τι λεφτά θες , όσα κι αν είναι θα στα δώσουμε αρκεί να φύγεις και να τελειώσει εδώ αυτή η ιστορία ... " . Κι εγώ , δεν είπα τίποτε . Δεν την έβρισα . Δεν της φώναξα . Έμεινα εκεί να σιωπώ . Εγώ και η υπερηφάνεια μου . Γιατί , εγώ , μπορεί να μην έχω μια επιχείρηση , ένα τεράστιο σπίτι και χρήματα για να προτείνω να αγοράζω συνειδήσεις , αισθήματα και αγάπες , αλλά , έχω αξίες ...

   Τόσοι μήνες πέρασαν . Μη με ρωτήσεις πόσοι ακριβώς . Ξέχασα , να μετρώ . Ή μάλλον αρνούμαι να μετρώ . Δεν θέλω . Για ΄μένα ο χρόνος σταμάτησε εδώ και καιρό να κυλάει . Μέχρι και το ρολόι ... Θυμάσαι ; Ναι , το ρολόι . Δεν κινούνται οι δίχτες του κι εγώ δεν ξέρω γιατί το φορώ ακόμη στον καρπό μου ... Μα , είμαι ακόμη εδώ ρε ... Και συνεχίζω να παλεύω για το κάθε τι , για την πιο μικρή μου επιθυμία μέχρι το μεγαλύτερό μου όνειρο ... Γιατί , έτσι έχω μάθει εγώ . Όταν πέφτω στις λάσπες να σηκώνομαι βάζοντας δύναμη στις παλάμες μου και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου χαρίζοντας στον πόνο που με καμαρώνει απ΄ το απέναντι πεζοδρόμιο , το πιο γλυκό χαμόγελό μου ... Έτσι , έχω μάθει εγώ ρε ! Έτσι έχω μάθει ...

... Να μην πουλιέμαι και να ΄μαι πάντα εδώ ρε ...