Φίλε μου , πάει αρκετός καιρός ... Περίπου 2 χρόνια αν θυμάμαι καλά ... Ήταν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα κι εγώ ήμουν στον φούρνο του Μάνου . Για την ακρίβεια , της πρώτης αληθινής αγάπης μου και φυσικά πλατωνικής . Ξέρεις , ήταν σαν εκείνες τις αγάπες που ποτέ δεν βλέπει ο ένας τον άλλο κι όμως , λέει , ό,τι τον αγαπάει ...
Είχαμε γνωριστεί όταν εγώ ήμουν μόλις 15 χρονών κι εκείνος 17 . Όταν η σχέση τελείωσε μια πολύ πιο δυνατή την διαδέχθηκε. Δεν της έχω βάλει ταμπέλα . Δεν μπήκα σ΄αυτή την διαδικασία ποτέ . Ίσως , γιατί , απλά κάπου μέσα μου πίστευα ότι μια λέξη δεν είναι αρκετή για αυτό που είχαμε μεταξύ μας και αυτή είναι η αλήθεια . Τα τελευταία χρόνια τον αποκαλώ " φίλο " . Κι επειδή , είμαι της άποψης ό,τι οι φίλοι φαίνονται στις δύσκολες στιγμές εκείνο το διάστημα είχα προσφερθεί να τον βοηθήσω στην επιχείρησή του λόγω του ό,τι χρειαζόταν βοήθεια από μια κοπέλα . Η επιχείρηση, ήταν ένας μικρός , συνοικιακός φούρνος . Σ΄αυτόν σε είδα για πρώτη φορά ...
Είχες έρθει αφήνοντάς μου ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από το κατάστημα το οποίο εργαζόσουν τότε . Αμέσως , άρχισες να μου λες διάφορα όμορφα λόγια που όμως με άφησαν παγερά αδιάφορη . Όταν έφυγες , πήρες κάτι να φας κ΄με χαιρέτισες . Δεν θα ξεχάσω ποτέ . Όχι , εκείνη την ΄μέρα , μα , την ΄μέρα που σε ξαναείδα ...
Ήταν βράδυ και ήμουν στην αγκαλιά του Νίκου μου . Δεν είχα φάει τίποτε όλη ΄μέρα και τότε του είπα να παραγγείλουμε κάτι να φάμε όπως κι έγινε . Παραγγείλαμε από ένα κατάστημα με την ελπίδα ότι την παραγγελία θα την έφερνε ένας φίλος του . Δεν τον ήξερα κι ήλπιζα να τον γνωρίσω τότε όπως κι έγινε . Δεν είχαμε ανάψει φώτα. Όταν " χτύπησε " η πόρτα και άνοιξε , είδε τον φίλο του κι εγώ στα μάτια του εσένα κάτω από το λιγοστό φως που έμπαινε δειλά απ΄έξω ...
Σε ρώτησα , αν με θυμόσουν χωρίς να περιμένω να λάβω κάποια θετική απάντηση που όμως τελικά την έλαβα . Όταν έφυγες , μιλήσαμε για ΄σένα . Μου είπε ό,τι ήσουν χρήστης χρόνια κι ό,τι το τελευταίο διάστημα προσπαθούσες να καθαρίσεις και να φτιάξεις την ζωή σου . Δούλευες , από το πρωί ως το βράδυ για να μαζέψεις χρήματα για το δικαστήριο . Ένα δικαστήριο που σε καταδίκασε πριν από λίγο καιρό ως έμπορο ναρκωτικών λόγω κατοχής περίπου 80 γραμμαρίων χασίς τα οποία είχες για προσωπική σου χρήση .
Δεν θα ξεχάσω , τις προσπάθειές σου για μια νέα αρχή . Μια αρχή που τέλειωσε πριν καν αρχίσει . Την αγάπη σου για εκείνη και τα όνειρά σας να φύγετε και να δημιουργήσετε μια οικογένεια που ποτέ δεν είχες και τόσο πολύ ήθελες ν΄αποκτήσεις!
Δεν θα ξεχάσω , την ΄μέρα εκείνη . Μια ΄μέρα λίγο πριν σε πάρουν από κοντά μας όταν ήρθαμε να σε δούμε σ΄εκείνο το υπόγειο . Είχε τόσο κρύο εκεί μέσα Θεέ μου ! Κι εσύ , πίσω απ΄τα κάγκελα με βουρκωμένα μάτια να μας κοιτάς σαν να ΄ταν η τελευταία φορά που αντίκριζες τα πρόσωπά μας . Φορούσες μια ζακέτα κι ένα ξεθωριασμένο τζην που κόντευε να πέσει στα πόδια σου γιατί σου είχαν αφαιρέσει την ζώνη . Στα πόδια σου , εκεί , που βρισκόταν και η ψυχή σου ... Μια ψυχή τόσο ταλαιπωρημένη από την ζωή ...
Ήμουν η τελευταία που ήρθε κοντά σου . Εσύ , με φώναξες . Μου έσφιξες το χέρι κ΄μου ζήτησες να προσέχω εκείνη ... Δεν άντεξα και τα μάτια μου μετατράπηκαν άθελά μου σε λίμνες ... Η επίσκεψη κράτησε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα . Λίγα μονάχα δευτερόλεπτα που όμως ήταν αρκετά για να μας κάνουν να σιωπήσουμε στον δρόμο της επιστροφής για την πόλη που μένουμε και ν΄αφήσουμε τα δάκρυα να κυλήσουν αλύπητα στα χλομά , θλιμμένα πρόσωπά μας .
Εκείνη , έμεινε κοντά σου έστω κι από μακριά για λίγους μόλις μήνες . Ο φίλος σας κι άνθρωπός μου , σας αρραβώνιασε κι ας μην παραβρέθηκε στον αρραβώνα σας μέσα στην φυλακή την οποία κρατήσαι . Σε βοηθούσε να αντέξεις . Σου έδινε δύναμη και λόγο να συνεχίζεις να παλεύεις , μα , δεν άντεξε τόσο όσο σου είχε τάξει . Τα δέκα χρόνια είναι πολλά φίλε μου ...
Πριν μια ΄βδομάδα απορρίφθηκε η αίτηση σου για διακοπή ποινής . Δεν έχω ξανακούσει τον ήχο της φωνής σου από τότε . Τηλεφώνησες στον Νίκο μου και του το είπες μόλις σε ενημέρωσαν . Ούτως ή άλλως μόνο αυτός σου έχει απομείνει και η βαριά άρρωστη γιαγιά σου . Για γονείς κι αδέρφια ούτε λόγος ...
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλ΄αυτά εδώ . Ίσως , γιατί στα γράμματα που στέλνουμε μεταξύ μας δεν μπορώ να γράψω πολλά ... Ίσως , γιατί στο επόμενο τηλεφώνημά σου δεν θα έχω τι να σου πω τώρα πια ... Γιατί , αυτή είναι η αλήθεια . Δεν ξέρω τι να σου πω ! Τι να σου πω ; Ποιόν λόγο να σου δώσω να συνεχίσεις να παλεύεις τους δαίμονες που γελούν γύρω απ΄τις σκέψεις σου ; Ποιόν λόγο να σου πω για να μην βρεις τον τρόπο που ξέρω ότι κάποιες στιγμές ψάχνεις να βάλεις τέλος στην ανυπόφορη καθημερινότητά σου ; Τι λόγο να σου δώσω να συνεχίσεις να υπάρχεις όταν γνωρίζω τι περνάς και ό,τι ελάχιστοι ξέρουν για ΄σένα ;
Να σου πω για εκείνη που σε άφησε όταν σου τάζε πως θα σε περιμένει ; Να σου πω για την μάνα σου που ποτέ δεν είπες μάνα ; Να σου πω για τον πατέρα που έχασες πριν καν γνωρίσεις ή για τ΄αδέρφια σου που δεν δίνουν δεκάρα παρά μονάχα για το πως θα εξασφαλίσουν την δόση τους ; Να σου πω για την έφεση που θα πραγματοποιηθεί σε 8 μήνες ; Κι αν η απόφαση είναι κι αυτή αρνητική ; Τότε , τι θα σου πω ;
Δεν ξέρω τι να σου πω πέρα απ΄το ό,τι αισθάνομαι μικρή μπροστά σου ... Πολύ μικρή για τα όσα έχεις βιώσει και βιώνεις , μα , πιο πολύ για το ό,τι παρά τα όσα περνάς το κεφάλι σου το έχεις πάντα ψηλά ... Να λοιπόν , τι θα σου πω !
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον . Αν θα βγεις και αν θ΄αντικρίσω ξανά τα μάτια σου. Αν κάποιος λυπηθεί τα χρόνια σου και σου επιστρέψει την ελευθερία σου δίνοντάς σου έτσι την ευκαιρία να γνωρίσεις το παιδί σου που ποτέ δεν σ΄άφησαν ούτε καν να δεις. Αν θα συνεχίσεις να παλεύεις για μια ζωή που ονειρεύτηκες έστω κι αργά . Ξέρω , όμως , ό,τι πρέπει να έχεις το κεφάλι ψηλά κι ας μην έχεις κανένα πια να σε περιμένει σαν βγεις απ΄αυτή την φυλακή ...
... φίλε μου ...
" ... Σαν βγω απο αυτή την φυλακή , κανείς , δεν θα με περιμένει ... " .
Στον φίλο εκείνο , που ελπίζω κάποτε να ξαναδώ , Στον φίλο εκείνο , που περιμένω να ξαναδώ . Στον φίλο εκείνο που καταδικάστηκε για δέκα χρόνια λόγω κατοχής μικρής ποσότητας χασίς , ενώ άλλοι περπατούν ελεύθεροι ανάμεσά μας έπειτα από φόνους κι άλλα ανύπωτα εγκλήματα , την στιγμή που έφτιαχνε την ζωή του δουλεύοντας και κάνοντας όνειρα να παντρευτεί χωρίς πλέον να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών .
Στο σύστημα που φωνάζει ό,τι δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά την ίδια στιγμή που τα φυλακίζει σε φυλακές που οι κρατούμενοι μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλο για ένα τσιγάρο ή γιατί περίμεναν 10΄ στην ουρά για ένα τηλεφώνημα ενώ μιλούσε κάποιος άλλος συγκρατούμενός του .
Στις μανάδες και τους πατεράδες εκείνους που λογίζονται για γονείς σπρώχνοντάς τα παιδιά τους στα ναρκωτικά και κάνοντας χρήση μαζί τους . Μα πιο πολύ στα παιδιά εκείνα που χάνουν την ζωή τους κάνοντας χρήση ή μένοντας πίσω από μια αμπαροκλειδωμένη πόρτα και που όλοι αποκαλούν αλήτες και κωλόπαιδα ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου